Jeugdwerkcolumn

“Waarom maken ze de Bijbel eigenlijk twee keer zo dik, om ervoor te zorgen dat je het begrijpt?” Hij doelde op de dikte van de Bijbel met uitleg. Het gesprek ging over de taal van de Bijbel en in de kerk, die hij te moeilijk vond. Voor mij zat een praktische kerel van begin twintig. Lezen zal niet zijn hobby zijn. Begrijpend lezen kost hem moeite.

Samen met een mede-leidinggevende sta ik twee jongeren op te wachten bij de deur van de kerk. Hand in hand komen ze aan wandelen. Breed glunderend stappen ze binnen. Wij verwelkomen hen: ‘Eindelijk! Gefeliciteerd! Het hele seizoen hebben we er al op gewacht, maar er gebeurde maar niks.’

Daar liepen we. Midden in de nacht. Het was de hele dag mistig en kil geweest. Tijdens de activiteiten die we buiten deden, hadden we wat vuur gestookt.

Met enige jaloezie kunnen kleine gemeenten kijken naar gemeenten waar veel kinderen en jongeren zijn. Soms zoveel, dat de clubs en JV’s per jaargroep worden georganiseerd.

De laatste tijd worden we vaak opgeschrikt door heftige gebeurtenissen, aanslagen in Londen, Syrië en Turkije. Maar ook hongersnoden in Somalië, Soedan en Ethiopië. De beelden die hierbij naar buiten gebracht worden, laten mensen zien die een schuilplaats zoeken. Een plaats waar ze veilig zijn en waar ze kunnen overleven.

Het is een bekend refrein. Je hoort het in veel varianten. We kijken elkaar eens aan en zeggen: “Tjonge jonge, je hebt gelijk, wat errug. Ja, dat waren nog eens tijden. Nou nou”. En we knikken en gaan over tot de orde van de dag. Het is weer eens gezegd: vroeger was het toch echt beter.

Filmpjes op internet. Je kunt je dag ermee vullen. Ik probeer het te voorkomen. Maar soms ontkom je er niet aan. Pas zag ik een filmpje van enkele verslaggevers die hélemaal in extase raakten toen hun voetbalclub een wedstrijd won. Het schokte me. Er werd zelfs over een wonder gesproken. Uit hadden ze met 0-4 verloren, maar thuis wonnen ze de wedstrijd met 6-1. Door naar de volgende ronde. Nogal wat jonge lezers zullen nu wel weten welke wedstrijd ik bedoel.

In de afgelopen jaren heb ik honderden leidinggevenden gesproken over de dingen waar zij tegenaan lopen in het jeugdwerk. Een van de dingen die mij in deze gesprekken raakt is dat zij zich soms weinig gesteund voelen door ouders en door de gemeente.

Eindelijk… kerstvakantie. Na een paar drukke werkweken - want er moet dan toch weer zoveel af zijn voor het nieuwe jaar - kan ik weer eens extra tijd aan mijn studie Pastoraal Werk besteden. Er ligt al een flinke stapel boeken te wachten, die ik echt een keer moet gaan bestuderen.

Toen ik pas mijn kerstkaarten tevoorschijn haalde, kwam ik hem weer tegen. Die bijzondere kaart van vorig jaar. Ik kreeg hem van Mihaela, de straatkrantverkoopster  bij de supermarkt. “Ik heb iets voor je,” had ze gezegd en met een glimlach gaf ze me een envelop. Op de zelfgemaakte kaart stond, naast de gebruikelijke kerstgroet, nog een tekst in de Nieuwe Bijbelvertaling. "Mijn Vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. De Bijbel, Johannes 14 vers 27.”