Daar zit ik dan, op een harde houten bank, helemaal achter in de kerk. Mijn voeten wiebelen en mijn handen friemelen. Mijn ogen dwalen af naar het plafond. Dan begint de dienst en zingen we een psalm. Dat vind ik mooi, vooral het luisteren naar het orgel. Daarna gaat de dominee bidden. Ik moet mijn ogen dicht doen tijdens het gebed. Dat vind ik best lastig, want ik wil graag alles zien wat er om me heen gebeurt.

Vanmorgen was ik in een andere kerk, omdat de vriendin van mijn broer belijdenis deed. Een mooie kerk was het! En boven de ramen stonden de vruchten van de Geest uit Galaten 5 geschreven. Slim vind ik dat altijd, als een kerk ook woorden uit de Bijbel op de muren heeft staan. Handig voor de kinderen in de kerk, die toch altijd rond zitten te kijken en dan tegelijkertijd iets goeds leren. Ik bekeek ze ook, vóór de dienst natuurlijk.

In onze kleine gemeente in Durrës werd even de adem ingehouden toen vier mensen één voor één neerknielden en hun naam klonk met de naam van de drie-enig God. Toen water naar beneden stroomde, wijzend op reinigend bloed. Gods Woord en werk werden zichtbaar. Een indrukwekkend moment. Voor veel mensen in de kerk was het de eerste keer dat ze hiervan getuige waren. “Waar komt dat water vandaan?” vroeg een meisje naast mij verbaasd.

Hoe gebruik ik mijn tijd? Ik hield het eens bij, voor een opdracht van school. Het was confronterend dat juist dat wat bovenaan mijn prioriteitenlijstje stond, aan het eind van de dag nog steeds niet was uitgevoerd. Ik was heel de dag bezig geweest met nuttige dingen, maar juist die ene belangrijke opdracht had ik niet gedaan. Gek, maar blijkbaar is het menselijk om de belangrijkste taken uit te stellen en je tijd te vullen met ogenschijnlijk belangrijke bijzaken.

In het midden van de winkel staat een tafel met stoelen eromheen. Uitnodigend om even te gaan zitten. Eén iemand heeft de uitnodiging aangenomen. Het is een oude tropenarts. Jaren en zorgen tekenen haar gezicht. Zij voldoet niet aan “onze” maatstaven. Ondanks het koude weer draagt zij sandalen. Haar kleding komt niet bij onze gerenommeerde winkels vandaan.

We zitten samen op het bankje. Hij en ik. Diep in onze jassen gedoken vanwege de koude wind, die er op die dag waait. Ondanks het feit dat we in het schoolleven veel dezelfde interesses delen, zit er een groot verschil tussen onze leeftijden. Hij 8 jaar oud, ik 20.

“Mag ik je wat vragen?” Er komt een jonge vrouw de kerk binnen lopen, kort voor de dienst. Ik neem haar mee naar de kerkzaal en samen schuiven we de bank in.

“Ik leer mijn kinderen niet meer bidden om een nieuw hart.” Op de vraag waarom niet, zei ze: “Het kan maar zo zijn dat ze al van de Heere Jezus houden, en dan is bidden om een nieuw hart niet nodig.”

Het is een bont gezelschap in mijn auto. Naast mij zit een vrouw van begin zestig. Haar traditionele kleding laat zien dat ze uit Noord-Albanië komt. Ze draagt een plooirok met daaronder een broek. Alles in stemmig zwart, de kleur die laat zien dat ze weduwe is. Achter mij zit een tienermeisje en naast haar twee andere dames uit onze gemeente. We hebben zo’n tweeënhalf uur voor de boeg, want vandaag gaan we met de bezoekers uit onze kerk de zustergemeente in Tepelenë (Zuid-Albanië) opzoeken.

Ik weet het nog. Als de dag van gisteren. Het was op de wegwijsbeurs, die in die tijd nog bestond. Ik zal toen een jaar of vier geweest zijn. Vol aandacht keek ik naar de schaatsers op de schaatsbaan. Volledig gefocust, me bewust van de aanwezigheid van mijn vader, die naast me stond. Althans, dat dacht ik.

Wim behoort kerkelijk niet tot onze gemeenten. Echt niet. Hij schrijft vespers (avondgebeden). Wim doet me denken aan Thomas à Kempis. Hij leefde van 1380-1471.Thomas à Kempis schreef een boek: De navolging van Christus. Moet je eens lezen!