Het is woensdagmorgen, rond 12 uur. Nog een half uurtje en dan mogen ze naar huis. Deze leerlingen gaan écht niet eerder naar huis, voordat ze geschiedenis hebben gehad. Soms zou je haast denken dat ze voor geschiedenis op woensdag naar school komen.

Ik heb pas een huis gekocht en dat ging op een wonderlijke manier. Als alleenstaande is het in deze tijd niet makkelijk om een huis te kopen. Maar de Heere leidde mij naar een huis dat ik eigenlijk niet wilde. En na de bezichtiging was ik direct enthousiast. De prijs was betaalbaar en ik zou er zo in kunnen. Extra kosten voor verbouwen waren niet nodig.

Tatatata, tata, tatata, pom, klinkt het in het verlaten bos. In de verte zie ik een stipje langzamerhand dichterbij komen. Ik voel een koud knuistje in mijn hand. Twee blauwe ogen kijken me vragend aan: “Wat is dat, pap?”

Na bijna 25 jaar ga ik het onderwijs verlaten. De Heere heeft mij in al die jaren geholpen. In het bijzonder op de moeilijkste momenten...

Je komt ze overal tegen. In huizen, winkels, restaurant... Regelmatig werp je er een blik in, soms geheel onbewust. Maar er zijn ook momenten dat je heel bewust kijkt. Waarschijnlijk ’s morgens als je de deur uit gaat… Een laatste blik en dan ga je.

Zingen is favoriet bij de meeste kinderen uit mijn klas. Waar er aan het begin van het jaar nog wat huiverig en afwachtend gezongen werd, worden de keeltjes nu bij voorbaat al geschraapt. Ogen die gaan glimmen en druk gefluister. Daar ben ik blij mee, want ik merk dat het de klas samenbindt. Samen zingen tot eer van God; mooi is dat!

Snel schoot de duif omhoog, precies op het moment dat de arend ‘m probeerde te pakken! Gefascineerd volgde ik het tafereel in de lucht. Ik stond op een uitkijkplaats midden in de Rocky Mountains van Canada. Met vrienden maakte ik een dagtocht waarbij we in de bossen zouden kamperen. Onderweg kregen we vanaf een uitkijkplaats een prachtig uitzicht op een dal tussen twee bergketens. En boven dat dal probeerde een arend een duif te vangen.

Het is vrijdagavond en ik ben het een beetje zat. Ik heb drukke weken achter de rug en nu moet ik vanavond ook nog als vrijwilliger naar de kinderevangelisatie. Vanmiddag heb ik een mailtje van school gekregen, dat één van onze jongens straf heeft gekregen op school en vervolgens komt hij ook nog eens te laat voor het eten binnen. Zucht...

Haar naam betekent vlinder. En die naam deed ze eer aan. Ze fladderde van de ene plaats naar de andere. Snel even een klant helpen, wat dingen op de toonbank rechtzetten en dan weer naar haar visite in het keukentje achter de winkel. Haar kleurige, lange gewaden en bijpassende hoofddoek wapperden vrolijk mee.

Het water stort naar beneden. Eromheen hangt een mist van ontelbare waterdruppeltjes. Dit machtige geluid maakt dat ik stil wordt.

Maandenlang wordt er naartoe geleefd. Vaak wordt de vraag al gesteld in de eerste schoolweek. “Meester, gaan we dit jaar weer op kamp?” Hoopvolle blikken. Enthousiast door de verhalen die ze gehoord hebben van broers, zussen of anderen.

"Jij moet de keuze maken voor Jezus. Hij zegt toch: bekeert u! Jezus zal niet iets vragen wat je niet kunt doen. Jij moet Hem aannemen want zovelen Hem aangenomen hebben in het geloof heeft Hij kracht gegeven kinderen Gods genaamd te worden!" Het zijn de woorden van mijn collega. Hij en ik konden het niet eens worden. Onze vraag? Wat doet de Heere en wat doet de mens in de bekering? Hij legt de mogelijkheid tot bekering volledig bij de mens. Dat doet hij op grond van de Bijbel.